Bez wątpienia, aloes jest znaną rośliną ze względu na swoje liczne właściwości lecznicze. I choć większość z nas kojarzy go jako domowy środek na różne dolegliwości, to istnieje inna nie mniej efektywna roślina, którą można uprawiać na naszym parapecie. Mowa tutaj o żyworódce pierzastej. Ta roślina, podobnie jak aloes, ma wiele korzystnych efektów na zdrowie człowieka. Co więcej, jej liście są źródłem soków o niesamowitych właściwościach.
Żyworódka pierzasta, mimo że jest mniej znana niż aloes, jest równie skuteczna i upowszechniona w domowej uprawie. Naukowo nazywana Kalanchoe pinnata, ta roślina należy do rodziny gruboszowatych i bywa często określana jako kalanchoe pierzasty czy płodnolist pierzasty. W naturalnym środowisku występuje na Madagaskarze, skąd rozprzestrzeniła się do Australii, Azji i Ameryki Środkowej. Rośnie nawet do 1,8 metra wysokości i w Polsce jest popularnie hodowana jako roślina doniczkowa.
Wielu ludzi myli żyworódkę pierzastą z innym gatunkiem z tej samej rodziny, a mianowicie z żyworódką Daigremonta (Kalanchoe daigremontiana). Liście tych dwóch roślin różnią się od siebie. Żyworódka pierzasta ma mięsiste, ciemnozielone liście, które są pierzasto podzielone na 3-5 owalnych listków z ząbkowanym brzegiem. Z kolei liście żyworódki Daigremonta są trójkątne z częściami rozmnożeniowymi na ich krawędziach. Choć żyworódka Daigremonta posiada właściwości lecznicze, to jednak nie dorównuje one skutecznością działania żyworódce pierzastej i nie może być spożywana doustnie.
Żyworódka pierzasta jest bogata w składniki odżywcze, co przekłada się na jej silne działanie zdrowotne. Zawiera witaminy, zwłaszcza witaminę C, oraz minerały takie jak żelazo, magnez, potas, wapń, sód, miedź, cynk i fosfor. Ponadto, żyworódka pierzasta jest pełna przeciwutleniaczy, takich jak flawonoidy i katechiny, które chronią organizm przed szkodliwym działaniem wolnych rodników, opóźniają procesy starzenia się organizmu i wzmacniają jego odporność.
Żyworódka pierzasta jest ceniona za swoje właściwości przeciwbólowe, przeciwzapalne i antybakteryjne. Zastosowanie jej poprawia regenerację naskórka, gojenie ran, redukuje zaczerwienienie skóry i łagodzi świąd. Stosowana jest w leczeniu skaleczeń, oparzeń, odleżyn, owrzodzeń, ukąszeń owadów, a także w terapii przeciwtrądzikowej, gdyż efektywnie hamuje produkcję sebum. W tradycyjnej medycynie chińskiej wykorzystywana jest jako środek przeciwkaszlowy i przeciwwymiotny. Pomaga też w przypadku bólów głowy, mięśni i stawów oraz wspomaga trawienie. Może również przynieść ulgę w dolegliwościach jamy ustnej, takich jak afta czy owrzodzenia, neutralizuje nieprzyjemny zapach z ust i zmniejsza objawy parodontozy.