Zazwyczaj możemy zaobserwować, że rozwój osobowości mężczyzny podąża pewnym ustalonym schematem – rozpoczyna się od dzieciństwa, przechodzi przez okres dojrzewania, dochodzi do momentu wejścia w dorosłość, zakładania rodziny oraz przejmowania odpowiedzialności za jej członków. Niemniej jednak, są mężczyźni, którzy odchodzą od tego utartego szlaku. Zdają się być dorośli fizycznie, ale mentalnie zatrzymali się na poziomie dziecka, cechuje ich kapryśność i unikanie obowiązków. Co nasuwa skojarzenia z literacką postacią Piotrusia Pana, który uciekł do Nibylandii, aby nie musieć dorastać. Czy da się identyfikować takie „wieczne dzieci” w naszym otoczeniu? Czy możliwe jest stworzenie z nimi trwałego związku? Czy jest jakaś metoda leczenia takiego zachowania, czy może to jest nierozłączny element ich osobowości? Dowiedz się więcej o tzw. syndromie Piotrusia Pana.
Formuła „Syndrom Piotrusia Pana” odnosi się do mężczyzn, u których rozwój psychiczny i emocjonalny zatrzymał się na dziecięcym poziomie. Mężczyźni ci żyją na luzie, pogrążeni w świecie zabawy. Pomimo iż emanują osobistym urokiem, skupiają się głównie na swoich pragnieniach i oczekiwaniach, domagając się natychmiastowego spełnienia swoich zachcianek, nie zważając przy tym na codzienne trudy czy obowiązki. Na pierwszy rzut oka mężczyzna z tym syndromem może wydawać się atrakcyjnym partnerem z powodu jego spontanicznego charakteru i beztroskiego podejścia do życia, jednak w praktyce związek z nim okazuje się być niesamowitym wyzwaniem, zwłaszcza gdy musi on stanąć naprzeciwko obowiązków dorosłego człowieka.
Warto podkreślić, że chociaż w większości społeczności można znaleźć co najmniej jednego „Piotrusia Pana”, to syndrom ten nie jest formalnie uznawany za chorobę lub zaburzenie psychiczne. Czy to oznacza, że problem nie istnieje? Nie do końca – jest to raczej opis dość powszechnego stanu psychicznego, ze wszystkimi jego niedoskonałościami.
Źródła powstania tak zwanej „choroby” Piotrusia Pana, inaczej zwanego kompleksem wiecznego dziecka, są różnorodne. Do najważniejszych czynników sprzyjających jego występowaniu zalicza się: brak odpowiednich wzorców do naśladowania w dzieciństwie, zbytnia ochrona ze strony rodziców, niepełna rodzina, niedostateczne poświęcanie czasu dziecku oraz lekceważenie uniwersalnego systemu wartości rodzinnych. Syndrom ten najczęściej można zaobserwować u jedynaków lub najmłodszych dzieci w rodzeństwie, które są często rozpieszczane i większość ich kapryśnych zachcianek jest spełniana.
Osoby cierpiące na syndrom Piotrusia Pana to zazwyczaj mężczyźni, którzy w okresie dzieciństwa nie mieli obok siebie ojca. Brak takiego wzorca sprawia, że nie uczą się samodzielności i odpowiedzialności za innych. Skutkiem tego są często obserwowane zaburzenia emocjonalne oraz mniejsza zdolność do radzenia sobie z problemami. Dodatkowo, matki wychowujące synów samotnie, przepełnione lękiem przed momentem, kiedy opuszczą one dom rodzinny, często nieświadomie wpływają na kształtowanie ich egoizmu i skupienia na własnych potrzebach.