Rumianek jest ziołem uniwersalnym, które jest popularne na całym świecie. Jest to zioło używane zarówno do celów kulinarnych jak i medycznych. Znany jest ze swojego delikatnego, ziołowego smaku oraz wielu zalet zdrowotnych – od wzmacniania układu odpornościowego, poprzez leczenie bezsenności aż po pomoc w problemach żołądkowych.
Z botanicznego punktu widzenia, rumianek lekarski określany również jako Chamomilla recutita lub Ma-tricaria chamomilla, jest częścią rodziny Astrowatych (Asteraceae). Możemy go spotkać w różnych zakątkach świata – od wschodniej i południowej Europy, przez Azję, obie Ameryki aż do Australii. W Polsce możemy go zobaczyć na nieużytkach rolnych czy łąkach. Wielu hodowców decyduje się również na jego uprawę. Głównym surowcem leczniczym są kwiaty tej rośliny.
Nazwa „Rumianek” ma swoje korzenie w starogreckim języku i pochodzi od słów „chamos” oraz „melos”, które razem tworzą tłumaczenie „ziemne jabłko”. Ta roślina ma długą historię zastosowania, która sięga czasów Pliniusza (75-23 p.n.e.) i była polecana przez takich lekarzy jak Hipokrates czy Dioskuride. W Egipcie starożytnym rumianek był wykorzystywany nie tylko w leczeniu gorączki, ale również w kosmetyce. Rzymianie cenią go jako napój oraz kadzidło. Co interesujące, był także składnikiem używanym do produkcji piwa – stanowił dodatek smakowy podobnie jak dzisiejszy chmiel. Mnisi w średniowieczu uprawiali go nie tylko ze względu na piwo, ale również do tworzenia tradycyjnych mikstur ziołowych. Stwierdzili oni także, że zasianie rumianku obok roślin chorych przyspieszało ich regenerację.
W XIX wieku botanik znalazł tę roślinę rosnącą w Koloseum rzymskim, co sprawiło, że zaczęto ją nazywać „rumiankiem rzymskim”. Odkryto również, że jej charakterystyczny zapach jabłek odstrasza owady i inne szkodniki, co pozwala chronić samego rumianku i rośliny w jego sąsiedztwie.
Badania chemiczne suszonych kwiatów rumianku pokazały obecność wielu terpenoidów i flawonoidów odpowiedzialnych za jego właściwości lecznicze. Glównymi składnikami rumianku są olejki eteryczne, zawierające bisabolol, tlenki bisabololu A i B oraz matrynę. W kwiatach znajdują się także pochodne flawonowe (głównie apigenina i 7-glukozyd apigeniny), kumaryny, kwasy fenolowe i polisacharydy.